Aranda de Duero, 5 juni 1993
Beste Virgilio, bedien ik me normaalgesproken van pen, papier en geheugen om, in de taal spittend, tot een produkt te komen, hier in Aranda gebruik ik spade, zeef en de Spaanse bodem met datzelfde doel.
Uw grond is hard. Hard is de hand van het lot, dat ik voor mijzelf verkoos. Als troost houd ik mijzelf voor, dat straks uw grond mee zal geven, zich gewonnen zal geven, maar tot nog toe is er niets dat die bewering staaft.
De zware inspanning heeft mijn fijne motoriek zodanig aangetast, dat ik nauwelijks in staat ben deze woorden leesbaar op te schrijven: mijn notities hebben nog het meest weg van een seismogram. Het is alsof de inslagen van het zoëven nog door mij gehanteerde pikhouweel via de steel in mijn lichaam werden opgeslagen, om nu, via mijn rechterhand, grafisch te worden weergegeven.
Het kost mij moeite, om in dit klimaat de juiste afwisseling te vinden van hakken, spitten, graven en hakken. Hier is een goede krachtsverdeling het halve werk. Nog doet het organisme wat ervan wordt verlangd.
Ik spit en creëer, ik schep en schep.
De vragende blikken van de passanten kan ik voorlopig slechts beantwoorden met het voortzetten van mijn arbeid, met het vertoog van mijn fysieke inspanning. De, op een houten plankje, aan de afrastering bevestigde Spaanstalige versie van mijn concept moet hun eerste informatiehonger maar stillen.
Aan het einde van de dag heb ik me kniediep in uw grond ingewerkt.
Hoogachtend, Arnold Schalks.