Aranda de Duero, 7 juni 1993
Beste Virgilio, het kabaal van uw mede-Arandezen is van een grootsteedse allure en bereikt 's nachts waarden, waarvoor een metropool als NYC zich niet zou hoeven te schamen. Dit had, door mijn open raam, invloed op mijn nachtrust.
Maar nu, liggend in het ochtendlicht, kijk ik omhoog, naar waar de zwaluwen pijlsnel cirkelvormige baantjes in het blauw trekken. Hun staartjes een V-teken tegen een hemel, waaruit nu wel geen regen meer zal vallen.
De dagbouw op uw terrein vordert zonder spektakel.
Ik besloot niet de hele cirkel (Ø 2 meter) verder uit te diepen, maar me te beperken tot dat gedeelte, dat zich het makkelijkst laat ontginnen: ik ben op zand gestuit dat zich relatief makkelijk laat verwijderen. Aan de andere kant van de kuil strekt de steenstapeling zich in de diepte verder uit. Alhoewel de schacht naar beneden toe steeds nauwer wordt, kan ik de uítstekende stenen niet verwijderen, omdat ze dienen als traptreden voor het opstijgen uit, en het afdalen in de kuil.
Misschien bevindt zich achter deze stenen versperring de beloofde tweede of derde kelder, waarin vondsten van onschatbare waarde opgetast zijn, die mijn leven op slag zullen veranderen.
Tutankaaaaaaah.... , welterusten.
Hoogachtend, Arnold Schalks.