Aranda de Duero, 8 juni 1993
Beste Virgilio, vanmorgen was ik laat op het werk, omdat een boodschappenlijst mij van een vroegere komst wist te weerhouden. Uw zand blijkt met lucht te reageren, aan de lucht uit te harden. Dat verzwaart het graafwerk aanzienlijk. De klei, die hier en daar de kieren tussen de keien van de gestapelde fundering opvult, is taai en rood van kleur.
Ik ben begonnen de grotere kiezelstenen die zich tussen het zand bevinden één voor één op de grondhoop te werpen. Dat scheelt veel geklauter.
Mijn positie in de kuil is voor het publiek allang onzichtbaar geworden. Het kan mijn aanwezigheid slechts afleiden uit een zo nu en dan uit de kuil opvliegende steen, of uit het schurende geluid van mijn troffel in het weerbarstige zand. Af en toe duik ik op uit mijn verstek om het, met een met zand gevulde emmer in mijn hand, gerust te stellen.
Na het eten wijdde ik me aan de vondsten: De botten bleekte ik in de azijn. Het aardewerk reinigde ik met water en borstel.
Nu pas blijkt hoe gevarieerd en gedetailleerd de verzameling is die ik opgroef. Verbaasd overzie ik de rijke oogst, die ik op het binnenplaatsje van Hospederia Martínez in het daglicht van het heden aan de buitenlucht van het heden te drogen gaf. Met zo'n enorme woordenschat moet wel een heel delicaat verhaal te vertellen zijn.
Hoogachtend, Arnold Schalks.