Aranda de Duero, 11 juni 1993
Beste Virgilio, met het onbevredigende gevoel zo dadelijk iets aan het oog te moeten onttrekken dat, mijns inziens, door te weinigen werd aanschouwd, begon ik de dag aarzelend met de voorbereidingen voor het dempen van de kuil. De eerste lengte pvc-buis heb ik in de kuil geplaatst en loodrecht gesteld. Ik installeerde de zeef. Deze bestaat uit een geperforeerde ijzeren plaat, die ik op twee, dwars over de kuil heen gelegde, vloerbalken bevestigde. Het zeven ging licht, verliep zonder problemen, maar de eindcontrole leverde geen spectaculaire vondsten meer op: kennelijk was de eerste inspectie zorgvuldig genoeg geweest.
Gedisciplineerd, zonder te dringen tuimelde uw gezeefde grond achterover terug in het donker van alle grond. Zo nu en dan onderbrak ik het zeven om het verleden netjes in te stoppen, de aarde in de kuil stevig aan te stampen. Ik merkte hoe mijn tegenwoordigheid, door mijn stijgende werkpositie, steeds meer in het openbaar werd teruggeplaatst.
Toen het niveau in de kuil tot -100 centimeter was gestegen, bukte ik mij om, ten derde male, de nog onbedekte aardlagen nauwkeurig te bestuderen: Uitnodigend stak nog menig artefact uit het oppervlak. Gehurkt greep ik achter mij naar de troffel om nogmaals mijn geluk te beproeven. Groter en completer aardewerk viel mij ten deel en het vlees om mijn botten vond bot na bot waar in andere tijden vlees om was.
Toenemend instortingsgevaar weerhield me ervan de zoveelste ongelijkvloerse kruising toe te voegen aan de wormstekige, bodega-rijke ondergrond van uw Aranda.
Hoogachtend, Arnold Schalks.