Aranda de Duero, 19 juni 1993
Beste Virgilio, dit is de dag van de wederopstanding! Onwennig nog begaf ik mij naar de Sección Infantil in het Casa de Cultura, waar mijn verzameling relicten de adem inhield vanwege de ophanden zijnde selectie. Doodstil maakten de meer dan 300 voorwerpen zich op voor de strijd om een plekje in de finale vitrine. Alle dingen dongen zonder onderscheid mee.
Met begrip voor het dilemma van de bloemlezer temidden van een bloeiende poëzie, overzag ik het slagveld van potscherf en botsplinter. Het besef, dat het overgrote deel van hen, voor het donker, verbannen zou zijn naar een nieuw schimmenrijk tussen krantepapier in schoenendozen, maakte mij triest. De schaamte, dat ik de afvallers uit hun eeuwige sluimer zou hebben gewekt voor zoiets onbenulligs als deze uitverkiezing, maakte mijn taak er niet lichter op.
Zo integer mogelijk kweet ik me van mijn taak, recht te spreken over dit rijk van fracturen en etensresten.
De vitrine verdeelde ik in acht gedateerde vakken van elk 25.5 x 23.3 centimeter. In ieder vak wilde ik een keuze van de, op die datum aan het licht gebrachte, voorwerpen tonen. Omdat de graafwerkzaamheden slechts op zeven dagen resultaat hadden opgeleverd, liet ik het achtste vak leeg. En zie: Ondanks de last van mijn taak had ik plezier in het samenstellen en inrichten van de vitrine. Bij mijn keuze liet ik me door associaties leiden en speelden onwetenschappelijke criteria zoals vorm en kleur de hoofdrol: Geen archeoloog die over mijn schouder meekeek. Ik beschouwde mijzelf als een auteur, die probeert een verhaal, dat hij al lang in zijn hoofd meedraagt, op papier over te brengen. Het lukte mij niet, het manuscript voor sluitingstijd van het gebouw te voltooien.
Hoogachtend, Arnold Schalks.