Aranda de Duero, 24 juni 1993
Beste Virgilio, vanmorgen schilderde ik de put feestelijk wit. Vanmiddag wil ik hem aan u en het publiek tonen. Tijdens het schilderen realiseerde ik me, dat dit de laatste dag is op uw terrein: een bres in een huizenrij. Een caviteit, die ik eenentwintig dagen achtereen als mijn atelier heb beschouwd. Een vrijplaats voor zwerfkat, visgraat en bierfles (leeg). Niet bepaald uitnodigend voor een verblijf van die duur. Het huisnummer van de verdwenen woning had menigeen tot nadenken gestemd: 13.
Toch: Geluk leidde mijn hand, die de cirkel trok waarbinnen de opgraving plaatsvond. Zowel de kwantiteit als de kwaliteit van de aan het oppervlak gebrachte voorwerpen hebben sceptici versteld doen staan. Ik heb veel te danken aan uw grond en de opeenvolging van bewoners, die er in de loop der eeuwen de bewijzen van hun bestaan achterlieten. Wees er zeker van, dat ik dit genereus gebaar uit een ver verleden op waarde heb geschat.
Ik laat de put achter in de veronderstelling, dat een smal zuiltje hemelwater zich af en toe een weg door de buis zal banen om op te gaan in de waterspiegel, die op onvergelijkbaar perfecte wijze de verre onderkant van mijn werk afsluit.
Ik ben er zeker van, dat het grondwater zich op helse dagen in dampvorm zal verheffen om, in de wijdte van de wereld, mengend te condenseren in het water van het oppervlak.
Iets dergelijks wens ik ook de burgers van Aranda toe.
Om 18.00 uur ben ik in de bibliotheek om de vondsten op hun voorafbepaalde plaatsen in de vitrine te leggen.
Om 19.45 uur hang ik het schietlood aan een staalkabel in het schemerdonker van de put op - 315 centimeter.
Om 20.00 uur klink ik met u op het opduiken uit een afdaling en bezegel daarmee de vriendschap die wij, buiten de taal om: door de kunst, met elkaar sloten.
Vaarwel Virgilio Casado Hernando!
Hoogachtend, Arnold Schalks.