Ik leefde nog maar zeven jaar en woonde in een oude appelboomgaard in Okanagan. Mijn prioriteiten waren: de grote kersenboom, het dij-hoge gras, zoete appelbloesemsneeuw en zongerijpt fruit. Mijn vader -mijn held- droeg een blauw spijkerjack, hetzelfde jack dat ik altijd voor hem uit de kast haalde op zondagochtenden in Wassenaar. Dit is het enige dat mij aan mijn Nederlandse verleden herinnert. Er was een rode halftons Ford pickup truck, een geroeste blauwe tractor, handgeschilderde U-PICK borden, aluminium irrigatiebuizen en een vreemde verzameling internationale vlaggen. Ik ontfermde mij moederlijk over babymuisjes, stier, slangen en gewonde vogels. Elk oneindig moment streek langs mij in een licht zomerbriesje. Ik was een fee, ik was een gnoom, ik was een hert, ik was een jongen, ik was een meisje, ik was een vogel, ik was ik. 's Winters droeg ik rood en liep ik zachtjes en geruisloos op de ijzige sneeuwkorst. Ik volgde hertensporen, vond fazantenveren en beklom de gladde takken van mijn kersenboom. De lente kwam altijd eerst, pastelgekleurde bloesem en bestuivende bijen. De zomerzon rijpte eerst de zwarte bing kersen in mijn boom, dan kwamen de abrikozen, de perziken en de pruimen. En tot slot bracht de herfst koudere nachten, de volmaakte wormvolle peren en een groot assortiment appels.