'VANITASSEN' (2005)
multiple
Van Arnold S., beheerder van de Vrije Schuur, heb ik begrepen dat olieverf-schilderijen met doodshoofden, fruit en eieren Vanitas heten. Ze gaan over leven en dood. Het rottend eind van de één is het begin voor de ander. Omdat ik, Jos M., nogal wat rot-ervaring heb opgedaan met vergankelijke produkten, heeft Arnold me gevraagd me te verdiepen in Vanitas. Natuurlijk,... als het uit elkaar moet vallen en niet bestemd is voor de eeuwigheid moet je bij Vandermeulen zijn. In het belang van de woordspeling vroeg Arnold me om Vanitasjes te maken.
Om het voor mezelf leuk te houden heb ik het verschijnsel tas ruim opgevat: als er maar iets in kan is het voor mij al vlug een tas. Geniet daarom van Vanitas model A: een vergankelijke briefomslag. Nog eenmaal mag een pagina uit een gedumpte Winkler Prins Encyclopedie zich in onze aandacht verheugen, geknipt en gevouwen tot briefomslag.
Mijn nieuwe liefhebberij, zuurdesembrood bakken, wil ik vanwege het gistend karakter, graag aan dit project koppelen. De Egyptenaren ontdekten al dat een gistend stukje deeg van gisteren (vandaar de naam, denk ik) het brood van vandaag luchtiger maakt. Wat we nu weten is dat grote groepen melkzuur-bacteriën dit op hun geweten hebben. Thuis heb ik miljoenen van deze zure vriendjes in een kom en verzorg ze elke dag met vers water en meel. Als dank mag ik dagelijks uit deze kom een bekertje gistdeeg gieten om er een brood mee te bakken. Op tafel bij Arnold kun je het resultaat van dit eeuwenoude rotrecept proeven en ruiken. Verpakt in een origineel Vanitasje is de bak-handleiding voor een licht verteerbaar prijsje mee te nemen. Neem mee en trakteer uw huisgenoten binnenkort met een versgebakken Pain au Levain zoals de Fransen zeggen.
Arnold S., manager of de Vrije Schuur, taught me that oil paintings with skulls, fruit and eggs are called Vanitas. They are about life and death. The rotting end of one thing is the beginning of the other. Because I, Jos M., have gained some 'rotten' experience with transitory products, Arnold asked me to go deeply into the Vanitas. Of course, if you want something that decomposes and is not meant to last for ever, you call Vandermeulen. In the Interest of the pun Vani-tas ('-tas' means 'bag' in Dutch), Arnold asked me to create Vani-bags.
For my personal fun's sake, I adopted a broad view of the phenomenon bag: anything, that you can put something into, is easily a bag to me. So enjoy Vanitas model A: a transitory envelope. One more time, a page from a dumped Winkler Prins Encyclopedia, cut and folded into an envelope, is granted to enjoy our attention.
Because of the fermenting aspect, I would like to link my new hobby: baking sourdough bread, to this project. The Egyptians already discovered that a piece of yesterday's yeast (that explains the word, I guess) makes today's bread lighter. Today we know, that large groups of lactic acid bacteria are guilty of this. At home I keep millions of these sour friends in a bowl and I treat them on fresh water and flour every day. By way of thanks they let me poor a daily cup of sourdough from their bowl, to bake a new bread with. On Arnold's table you can taste and smell the result of this age-old 'rotten' recipe. Each original Vanitasje contains a manual for baking bread, to take out for a light digestible price. Take your copy home and soon treat your housemates to a fresh Pain au Levain as the French call it.
