bijdrage 2 / ELASTIEKJE

MP3-bestand

bestandsgrootte: 5,5 MB / duur: 2:25

Laat geworden gister. Pas om 11 uur 's avonds de koffer in. Hans zei nog zó, dat ik - na al die wijn - wat glazen water moest drinken. Nou is het te laat.
De klas zit er netjes bij. Geen ongeoorloofde absenties, voor zover ik kan zien.
Waar zal ik vandaag eens mee beginnen. Ik ben te slecht bij stem voor een lied. Ik heb ook niks bij me om te verloten. Toch? Of het moet dat elastiekje zijn, dat ik op weg naar school heb opgeraapt. Wel een erg magere hoofdprijs.
Maar ach, waarom ook niet? Je moet kinderen niet teveel verwennen. Daar worden ze alleen maar lui en materialistisch van. Hersengymnastiek op de vroege ochtend scherpt de jonge geest en bevordert het competitief denken. Een kinderhand is gauw gevuld ook al is het maar met een lulderijtje. Of de kinderen daar net zo over denken betwijfel ik. Ik zal het elastiekje dan ook maar niet al te duidelijk aan ze laten zien. Dat wakkert de begeerte aan.
Ik ga het me makkelijk maken. Ik laat ze raden naar een getal onder de tien. Zijn we lekker snel klaar. Dit keer voor het gemak maar eens beginnen met de kleine Verena en dan de rijtjes af. De eerste drie kinderen hebben de ‘7’ die ik in gedachten heb niet geraden.
De vierde op rij roept iets! Heb ik het goed verstaan? Werd daar '11' geroepen? Ik vraag een getal onder de tien, roept die jongen '11'! Dat getuigt van lef of van domheid. Moeilijk te zeggen. Maar bij nader inzien toch wel sympathiek, iemand die expres of per ongeluk buiten de kaders denkt. Laat ik eens gek doen en hem belonen. Het is tenslotte maar een elastiekje. Heeft ie in ieder geval nóg iets om op te rekken. En nu die verongelijkte blik van de rest van de klas negeren. Mijn gezag staat op het spel.

Hoor ik later van Hans dat hij dat elastiekje met Cees Buddingh' heeft geruild voor een kootje uit de rechter middelvinger van Govert Flinck.