Arnold Schalks, Gian Carlo Menotti The Telephone, The Medium, Contact, de opera, David Prins, Wim Steinmann, Peter George d'Angelino Tap, Ace McCarron, Conny de Vugt, Rotterdamse Schouwburg, Domestica Rotterdam, Esther Beima, Henk Neven, Noa Frenkel, Marieke Koster, Machteld Vennevertloo, Kristof van Boven, Vorm & Decor

25 september 2003, Algemeen Dagblad, Cultuur & media, pagina 21

Rotterdam brengt zeldzame operaatjes

Door Doron Nagan

ROTTERDAM - Je moet wel lef hebben om een opera van de 92-jarige Gian Carlo Menotti te brengen. Zijn opera's gelden niet als het hoogtepunt in hun genre. Met hun vaak eigentijdse en realistische onderwerpen en makkelijk toegankelijke en direct aansprekende muziek, neigen ze eerder naar musical dan naar opera.

Nu is Menotti's muziek inderdaad tamelijk luchtig, zoals de operaatjes The Telephone en The Medium in de Rotterdamse Schouwburg bewijzen. Geen verborgen diepere bedoelingen. Maar juist deze directheid die de eigentijdse verhalen draagt maakt Menotti aantrekkelijk.

Regisseur David Prins maakt van The Telephone en The Medium muziektheater over contact. In de eerste, korte komische opera The Telephone gaat het om de onmogelijke communicatie tussen een jonge man die zijn vriendin ten huwelijk wil vragen. Dat lukt niet, want ze belt steeds met haar mobiele telefoon. In de daaropvolgende opera The Medium zijn we enkele jaren verder en het echtpaar uit de eerste opera zoekt contact via séances met zijn overleden 2-jarig kind.

The Telephone is de opera van de lach, uitstekend en effectief door Prins geregisseerd. Het vervolg daarvan, The Medium, is de opera van het verdriet, eveneens door Prins met expressie aangepakt maar minder aanstekelijk.

Het is vooral het décor van Arnold Schalks dat deze twee opera's op ingenieuze wijze verbindt en tot eenheid smeedt. The Telephone speelt tegen een achtergrond van een heus metroperron met reclameborden: in het midden reclame voor een tweepersoons matras, waarnaast twee identieke reclamefoto's van een moeder, die zich over haar baby buigt. Verwijzingen naar het aanstaande paar.

In de tweede opera, zeven jaar later, zien we hetzelfde décor. Het (geluks)bed van de reclame in de eerste opera is nu een echt bed waarop de valse séances worden gehouden. De foto van moeder en kind is nu in negatief te zien: griezelig en angstaanjagend. De toon van angst en verdriet is gezet. De muziek en zang doen de rest. Muzikaal doet het ensemble Domestica, bestaande uit musici van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, wonderen onder de genuanceerde leiding van Wim Steinman. En de jonge zangers brengen hun rollen met veel enthousiasme. Vaak niet zo volumineus, maar in elk geval goed gezongen.